σύμμαχος

Συγγραφέας των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Καταγόταν από τη Σαμάρεια. Μετάφρασε στα ελληνικά την Παλαιά Διαθήκη και διαμόρφωσε δικό του θρησκευτικό σύστημα από ιουδαϊκά, εθνικά και χριστιανικά στοιχεία. Ο Σ. επιδιδόταν και στις μαγικές τέχνες.

* * *

-η, -ο / σύμμαχος, -ον, ΝΜΑ, και συν. ως ουσ. σύμμαχος ο, η, Ν, και αττ. τ. ξύμμαχος, -η, -ον και τ. θηλ. -ος, Α

1. αυτός που μάχεται μαζί με άλλον ή μαζί με άλλους, ο συμπολεμιστής

2. συμβοηθός, συμπαραστάτης

νεοελλ.

1. αυτός που είναι μέλος συμμαχίας, που μετέχει στην ίδια συμμαχία με άλλον («τα σύμμαχα κράτη»)

2. (το αρσ. πληθ ως κύριο όν.) οι Σύμμαχοι

α) τα μέλη τής συμμαχίας Αγγλίας-Γαλλίας-Ρωσίας εναντίον τής Γερμανίας και τής Αυστροουγγαρίας, κατά τον Α

Παγκόσμιο Πόλεμο, συμμαχίας με την οποία συντάχθηκε και η Ελλάδα

β) τα μέλη τού συνασπισμού τών δυνάμεων που συμπαρατάχθηκαν εναντίον τών δυνάμεων τού άξονα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συνασπισμού στον οποίο ανήκε και η Ελλάδα

νεοελλ.-μσν.

(στο Βυζάντιο) επικουρικά στρατεύματα αποτελούμενα από μαχητές που προέρχονταν από υποτελείς λαούς ή από συμμαχικά έθνη τής αυτοκρατορίας και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους ως μισθοφόροι τού βυζαντινού κράτους υπό τις διαταγές ομόφυλων ή ομοεθνών τους στρατηγών.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + -μάχος (< μάχομαι), πρβλ. ἐπί-μαχος].